چرا نمی کُشد مرا ، خدایِ چشم‌هایِ تو میان ِ آب و آتشم برایِ چشم‌هایِ تو قسم به ساحت ِ غزل ، دقیقه ای هزار بار دلم عجیب می کند هوایِ چشم‌هایِ تو چقدر با ستاره ها به لحن ِ آب و آینه شبانه حرف می زنم به جایِ چشم‌هایِ تو از آن شبی که دیدمت ، همان یکی دو قرن ِ پیش نشسته ام کنار ِ دل ، به پایِ چشم‌هایِ تو سکوت ِ گاه گاه ِ تو ، مرا شکنجه می دهد خدا کند که بشنوم صدایِ چشم‌هایِ تو اگر چه شرم می کنم بگویمت که شاعرم ولی تمام ِ این غزل ، فدایِ چشم‌های تو